என் சுய விமர்சனம் 

அதிகாலை ...விடியலின் காலடி சுவடுகள் பதியும் நேரம்.. சட்டென முழிப்பு தட்டியது , எழுந்து உட்கார்ந்தேன் ... இருட்டை துலாவி விளக்கை போட்டவுடன் கண்கள் வெளிச்சத்தில் கூசியது. இருப்பினும் இரண்டு கைகளையும் பரபரவென தேய்த்து அதை உற்று பார்த்தேன்.. கிளையில்லா மரங்களாய் ரேகைகள் விரிய எழுந்து சென்று இயற்கை உபாதையை முடித்து விட்டு 

கண்ணாடி முன் நின்று பார்க்கும் போது முகத்தில் தெரிந்த சுருக்கங்கள் எனது வயதை எனக்கு ஞாபக படுத்தின. 

இன்று ஞாயிற்று கிழமை பசங்க எல்லாரும் ஊருல இருந்து வந்து இருப்பாங்க அனைவரும் ஒன்றாய் சேர்ந்து விளையாடி நாட்கள் ஆகிவிட்டன. இன்று அனைவரையும் ஒன்று சேர்த்து பார்க்க போகிறேன் என்று என்னும்போதே மனதுக்குள் சீழ்க்கை அடித்தது. எதனை வருடங்கள் ஆகி விட்டது இப்படி அனைவரும் ஒன்றாய் சேர்ந்து லூட்டி அடித்ததை நினைத்து மனம் சிறிது அதில் லயித்து, உடன் அதில் இருந்து மீண்டு கைபேசி எடுத்து யாருக்கு பேசலாம் என்று யோசித்ததில் உடனே தோன்றியது ஸ்ரீகாந்த் தான்... அருகில் இருக்கும் ஆபத்பாந்தவன் , தொடர்பு கொண்டபோது நெடு நேரம் கைபேசி அடித்து ஒய்ந்தது ஆனால் அவன் பேசவில்லை. பேசாமல் நேரே அவன் வீடு சென்று விடலாம் என்று நினைத்து விறு விறுவென கிளம்பினேன், 

கூப்பிடு தூரத்தில் தான் அவன் இல்லம். வீட்டில் சென்று அழைப்பு மணி அடித்தவுடன் வந்தது அவனுடைய தந்தை, என்னை பார்த்து விட்டு உள்ளே குரல் கொடுத்தார். டேய் ஸ்ரீகாந்த அண்ணா வந்து இருக்கார் கொஞ்சம் வந்துட்டு போ என்றார் . 

கண்களை கசக்கியவாறு வெளியே வந்த ஸ்ரீகாந்த் என்னை கண்டவுடன் "நேத்து ராத்திரி தூங்கும்போது மணி 2 ஆயிருச்சு விடிய காலைல வந்த இப்படி எழுப்பி வார்த்தையை மென்று விழுங்கியவாறு, என்னவிசயம் என்று பார்வையால் கேட்டான். ஒரு நிமிடம் அவனை பார்த்தேன் , வா உன்கூட கொஞ்சம் பேசணும் என்றவுடன் வேகமாக உள்ளே சென்றான். திரும்பி வரும்போது ட்ஷிர்ட் போட்டு கொண்டு வந்தான். வாங்க போகலாம் என்று , அப்பா கொஞ்சம் வெளிய போயிட்டு வரேன் என்று கூறியவாறு வந்து வண்டியில் தொத்தி கொண்டான். 

வண்டியை ஓட்டிக்கொண்டு செல்லும்போது , இப்போ எங்க போறோம் என்று கேட்டான். நேரா முதல்ல போய் நம்ம நாயர் கடையில் ஒரு காபி குடிச்சிட்டு அப்புறமா பெசாலம் என்றேன். மௌனமாய் தலை அசைத்தான். நாயர் கடையில் கூட்டம் அதிகம் இல்லை. காபி சொல்லி விட்டு அங்கிருந்த பழைய பேப்பரை கையில் எடுத்து வைத்து கொண்டான். நான் அவனையே பார்த்து கொண்டு இருந்தேன். அவனுக்கு அப்போது ஒரு 10 வயது இருக்கும் .

அரைகால் சராய் போட்டு கொண்டு என் வீடு தேடி வந்து என்னை கிரிக்கெட் விளையாட அழைத்த அந்த ஸ்ரீகாந்தை எனக்கு இன்றும் நினைவு இருக்கிறது. அப்போது பத்திரிகை துறையில் இருந்ததால் என்னிடம் ஒட்டுதல் ஜாஸ்தி . 

அவனுடைய உறவினர் அதில் பணிபுரிந்ததால் கூட இருக்கலாம். அவன் வயதையொத்த சிறார்களை கூப்பிட்டு கொண்டு வந்து விடுவான். அனைவரும் சேர்ந்து விளையாடுவோம் எனக்கும் நல்ல பொழுது போகும் . கணேஷ் , அரவிந்தன் , கார்த்திக் , ஸ்ரீவத்சன், ராஜேஷ், சிமோன், சண்முகநாதன், சாம் நிர்மல் என ஒரு பெரிய பட்டாளமே இதில் அடங்கும். 

அப்போதெல்லாம் இரண்டு டீம் பிரித்து கொண்டு விளையாடுவோம் , கணேஷ் அவுட் ஆகிவிட்டால் அவ்வளவு எளிதில் ஒத்துகொள்ள மாட்டான் . அவன் வெளியேறினால் தான் பந்து போடுவேன் என்று ஸ்ரீகாந்த் அப்படியே உட்கார்ந்துவிடுவான். மத்தியஸ்தம் பண்ண என்னை தான் அழைப்பார்கள். நானும் யாருடைய மனம் கோணாதவாறு தீர்ப்பு வழங்குவேன். என் மீது அவ்வளவு நம்பிக்கை. சமயத்தில் நானே தவறு செய்தால் கூட அதை பெரிது படுத்தாமல் சென்று விடுவார்கள். அப்போது நான் சிறிய பையனாகி அவர்கள் எதோ வளர்ந்த மனிதர்களாய் தோன்றும். 

போகலாமா என்ற குரல் கேட்டு நிஜத்திற்கு வந்தேன். ஸ்ரீகாந்த் வளர்ந்து விட்டான் , அவன் மட்டும் அல்ல அவனுடைய கூட்டாளிகளும் தான். ஆனால் வளர்ந்து விட்டது அவர்கள் மட்டும் அல்ல அவர்களுடைய எண்ணங்களும் தான். என்னால் மட்டும் அந்த மாற்றத்தை ஏற்று கொள்ள முடியவில்லை. 

சடாரென அனைவரும் என்னை விட்டு விலகி சென்றதை என்னால் ஜீரணிக்க முடியவில்லை. இன்றும் அவர்களை கால்சராய் போட்டு கொண்டு திரியும் பள்ளி சிறுவர்களாய் தான் உணர்ந்தேன். ஆனால் உண்மையை மறுக்க முடியாது. அவர்கள் வளர்ந்து விட்டது எனக்குள் ஏமாற்றமாய் இருந்தது. என்னிடம் கதை கேட்டு திரிந்த அவர்கள் இப்போது ஏகப்பட்ட கதைகளை எனக்கு சொல்லும்போது எனக்குள் இருக்கும் இன்னொரு சிறுவன் எழுந்து கொண்டான்.  இப்போது ஆவலாய் அவர்கள் சொல்லும் கதைகளை நானும் கேட்க ஆரம்பித்தேன், என்றாவது நாமும் சிறு குழந்தையாய் கதை கேட்கத்தான் வேண்டும் , ஏனெனில் அவர்கள் வளர்ந்து விட்டார்கள். 

பட்டம் விட்ட நேரத்தில் அவர்களிடம் ஏகப்பட்ட கதைகளை என் கற்பனையும் சேர்த்து அவர்களிடம் சொல்லி இருக்கிறேன் , அது மட்டுமல்ல விளையாடி விட்டு ஒய்வு நேரத்தில் அவர்களிடம் பத்திரிகை சம்பத்தப்பட்ட விசயங்களையும்  சினிமா துணுக்குகளையும் , இதர விசயங்களையும் கூறி இருக்கிறேன் . அப்போதெல்லாம் என்னை சுற்றி வட்டமாய் உட்கார்ந்து கொண்டு வாய் விரிய கேட்பார்கள் . இப்போது அவர்கள் முறை... நானும் கேட்க ஆரம்பித்தேன் ..எல்லோரும் கேட்போம்...